เดือน เมษายน เป็นเดือนที่ร้อน ชิบ hiiii ....สตรีร่างบอบบาง อย่างชั้น แทบจะละลาย กลางแดด...
“ เป็นแฟนชั้นนะ”.. ไอ้เวรนี่เป็นใคร ? มาชวนชั้นเป็นแฟน ชั้นยืนอ่านหนังสืออยู่หน้าร้านขายหนังสือ จู่ๆก็มี อีตาโย่งROK เดินมาประชิดตัวชั้น แล้ว มาชวนชั้นเป็นแฟน
ชั้นยังไม่ทันได้พูดอะไร ตาโย่งก็ลากชั้นไปขึนรถ..กรี๊ดดช่วยด้วยยยย โจรลักพาตัว!!
“เฮ้ย!! ปล่อยชั้นลงนะว๊อยยย มันเรื่องอะไรมาลักพาตัวชั้น”
“นั่งเงียบๆ ไม่งั้นชั้นจะ ปาดคอเธอและโยนลงข้างทาง”
ซักพัก ตาโย่งพาชั้นมาถึง ที่แห่งหนึ่ง เอาตูมาฆ่าเหรอวะชั้นไม่เคยสร้างเวรกรรมกับใครนะยะ
“ลง มา ทำตามที่ชั้นบอก อย่าตุกติก” ชั้นเดินลงรถมาอย่างว่าง่าย เดินตามตาโย่งเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง...โอ้ววว ชั้นนี่ใจง่ายเกินไปหรือเปล่า??!!
“เฮ้ย ไอ้ริว ไปไหนมาวะ..แล้วยัยนั่นใคร”
“อย่าบอกวนะ ยัยนี่คือ แฟนของนาย ที่นายเคยพูดถึง”
“ เออ..นั่งลงตรงนี้ รอชั้นซ้อมเพลงเสร็จแล้ว ค่อยไปหาอะไรกินกัน”
ชั้นนั่งลง อย่างว่าง่าย และ งง...ชั้นมาทำอะไรที่นี่ แล้ทำไม ไม่หนีไป... หรือ ชั้นแพ้ ความหล่อของคนที่ลักพาตัวชั้นมา..
“เธอชื่ออะไร” ผู้หญิง ดูเปรี้ยว เดินมาถามชั้น
“ชื่อ...ดะ ..ดา” ชั้นตอบแบบกลัวๆ ยัยนี่มองชั้นหัวจรดเท้า แต่งหน้าจัดยังกะงิ้ว... หล่อนเดินไป จับไมค์ร้องเพลง ราวจะประกาศตัวว่า ชั้นเป็นนักร้องของวงนะยะ
ชั้นอยากกลับบ้าน ..ชั้นยังเป็น นักศึกษานะยะ..อยู่หอพัก ที่มีเวลาเปิด ปิด มาทำกับชั้นแบบนี้ได้ยังไง ชั้นนั่งบื้อ จนทนไม่ได้..ค่อยๆลุก ย่องจะหาทางกลับบ้าน...ตาโย่งโผล่มาจากไหนวะ ยืนหน้าบึ้งขวางทางชั้นอยู่
“ก็ บอกแล้วไงว่า ซ้อมเสร็จก่อนแล้ว ค่อยกลับ”บ้าน”พร้อมกัน”.. มีเน้นย้ำคำว่าบ้าน ด้วยว่ะ ชั้นกลืนน้ำลายลงคอ..จำใจเดินกลับไปที่เดิม เวรกรรมอะไรของกูวะ ทำไม ต้องมานั่งอยู่แถวนี้... 3 ชม. โดยประมาณผ่านไป ชั้นนั่งรอ จนตาโย่งเลิกซ้อมดนตรี
“นี่นาย..ชั้นต้องกลับหอพัก..ชั้นยังเป็นนักศึกษาอยู่นะ หอพักปิดสี่ทุ่ม..นี่ สามทุ่มแล้ว “ชั้นพยายามพูดให้จบ รวดเดียว
“ชั้น จะไปส่ง แต่ตอนนี้ มหาวิทยาลัย ปิดเธอม เธอไม่ต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ summer ก็ไม่ได้ลง”.. เฮ้ย..รู้ได้ไงวะ ตาคนนี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว
“ริว พรุ่งนี้งดซ้อมนะ เจอกันมะรืน ที่ทำงานเลย”หนุ่มตี๋ หน้าตาใจดีตะโกนบอกตาโย่ง..แสดงว่า ตานี้ชื่อ ริว.. แล้วยัยหน้าเห-ี้ยมคนนั้น ก็มองมาที่ชั้น แล้วสะบัดปลายหางตาหนี..เอ๊ะ ยัยคนนี นิสัยแย่มากว่ะ ริวโบกมือตอบแทนคำพูด แล้วเดินนำชั้นไปที่รถ อ้าว อีกคันจอดอยู่ที่เก็บขยะ.. รถหรูเนี่ยนะ!! เอามาจอดที่เก็บขยะ.. ไม่ได้รู้คุณค่าของของแพงเล๊ยยยยย ตาเพี้ยน!! เรานั่งรถไปได้แป๊บเดียว ริวบอกว่า หิวข้าว แล้ว แวะข้างถนนกินข้าวซะงั้น..
“หิว..กิน ข้าวก่อน เดี๋ยวไปส่ง บอกด้วยว่า หอพักไปทางไหน” ชั้นกำลังจะหมดความอดทนกับตาริว สะกดความโมโหแล้ว เดินออกจากรถ เดินไปหาtaxi ..ใช่!!ชั้นจะกลับหอพักโว๊ย!!!
“กรี๊ดดด ปล่อยชั้นนะ ตาบ้า”..ตาริว เดินตามชั้นมาไวมาก แล้ว แบกชั้นชึ้นบ่า เดินไปที่รถ เอาชั้นไว้ในรถ รัดเข็มขัดให้ชั้น ..
“ชั้น หิวข้าว และจะกินข้าว เธอไม่กินก็รอ!!” เสียงเข้มจนชั้น เงียบ ริวล๊อครถ แล้วเดินไปทานข้าวคนเดียว ชั้นนั่งหมั่นไส้ตาคนนี้ อะไรกันนักกันหนาวะ.. ไม่นานนัก ริวก็มาส่งชั้นที่พอพัก ชั้นเดินหนีไปด้วยความเร็ว ไม่อยากเจอตาคนนี้อีก
“พรุ่ง นี้เช้า ชั้นจะมารับ มารอที่นี่ เก้าโมงเช้า” พูจบก็บึ่งรถไป..อะไรอีกล่ะ!! ทำไมชั้นต้องทำตามนาย!!ฝันไปเถอะว่าชั้นจะเจอนายอีก
ชั้นถึงห้องพักดึก..โชคดีที่ยังไม่ปิดระตูใหญ่ ชั้นเดินขึ้นห้อง น้ำไม่อาบ เพราะเหนื่อยสุด สุด..
เช้ารุ่งขึ้น ชั้นตื่นสาย...เกือบเที่ยง... อือม..ตาริวนั่น คงไม่มารับชั้นหรอก นี่สายแล้ว.. เช็ค mail หน่อย
“ ตื่นๆๆๆๆ นัด เก้าโมง นี่กี่โมงแล้ว แม่คุณ” เสียงตะโกนมาจากทางหน้าต่าง..ชั้นเงยหน้าขึ้นมอง แทบเป็นลม ตาริว!! มายืนตะโกนโหวกเหวก อยู่หน้าต่างห้องชั้น ด้านล่าง
“ลงมา ถ้าไม่ลงมา ผมจะปีนขึ้นไปล่ะนะ” เสียงปนขู่ ตานี่ทำจริงแน่นอน.. ชั้นชะโงกหน้าออกไป
“ตาบ้า!! หยุดนะ ชั้นอายคน” สายตาหลายคู่ มองจากหน้าต่างห้องพัก มาทาง ริวและชั้นสลับกัน บางคน งง ขางคนหัวเราะ ชั้นหน้าแดง ด้วยความอาย แทบแทรกแผ่นดินหนี..ตาริวนะ ตาริว จะถามให้รู้เรื่อง ว่ามาวุ่นวายกับชั้นทำไม
แต่ชั้นโดนขู่กลับว่า ถ้าไม่ไปด้วยจะโดนอุ้มเหมือนเมื่อคืน... เวรของชั้น.. ริวขับรถพาชั้นมา แถวที่เคยซ้อมดนตรี แต่เดินขึ้นสะพานอ้อมไปอีกฝั่ง..
.......
.......
ตาริว นี่สูงจัง.. ดูข้างหลัง ดูอบอุ่นดี แต่พอมองด้านหน้า..ดุยังกับหมา..จะบอกว่า มาจีบชั้น ไม่มีทางเป็นไปได้ คนสวยๆ มีมากกว่าชั้นมากมาย... หรือ อาจเพราะเค้าอยากมีแฟนนักศึกษามั๊ง แต่เดี๋ยวค่อยถามดีกว่า อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม ต้องเป็นชั้น
เราเดินมาถึงที่แห่งหนึ่ง ริวเปิดประตูเข้าไป”เข้ามาสิ บ้านชั้นเอง” เฮ้ย!!จะเอาชั้นมาฟันเรอะ!!ชั้นไม่ง่ายนะยะ ไม่มีทาง ชั้นยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านริว จนริวลากชั้นเข้ามา “ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก ยัยแห้ง” ใครแห้งยะ ชั้นซ่อนรูปย่ะ
“นายชื่อ ริว ใช่มั๊ย..เออ ชั้นถามนายจริงๆนะ ทำไมนายมาทึกทักเอาว่าชั้นเป็นแฟนนาย”
“ ชั้นไม่ทำร้ายเธอหรอก แต่เดี๋ยวซักวันเธอจะรู้เอง ตอนนี้เธอต้องทำตามที่ชั้นบอก เธอต้องมาอยู่ที่นี่ ช่วง summer ชั้นมีเบี้ยเลี้ยง ให้เธอ เงื่อนไข คือ เธอ คือ ผู้หญิงของชั้นเท่านั้น จบ” ..ริว พูดเหมือนง่าย แต่เอ๊ะ เอาเงินมาฟาดชั้นเรอะ..แต่ก็ดีนะ ดีกว่าไปทำงานพิเศษช่วงหน้าร้อน งานเสริ์ฟแล้วคอยหลบไอ้พวกหัวงูมาแต๊ะอั๋ง เอาวะ ไม่ถามก็ได้
“ เออ ไม่ถามก็ได้ แต่ห้ามปล้ำชั้นนะ ห้ามลวนลาม” ริว มองชั้น แล้วยิ้มมุมปาก
“อย่างเธอ ไม่เร้าใจซักนิด เธอก็เหมือนกัน อย่ามาขอชั้นล่ะ “ หมายความว่าไงวะ ตาริวนี่พูดฟังยากแฮะ สรุปชั้นต้องมาอยู่กับตาริวทีนี่ ตามข้อตกลง และต้องทำตัวเป็นแฟนที่น่ารัก และคอยกัน ชะนี ไม่ให้เข้าใกล้ริว.. เอ๊ะ แฟน หรือ การ์ดวะ..นอกจากนั้น ชั้นต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ทำอาหารด้วย ซักผ้า ว๊ากกก คนใช้นี่หว่า 
No comments:
Post a Comment