ตอนที่ 6 ความลับของริว

ตื่นเช้ามา ริวมานั่งจ้องหน้าชั้นแล้วยิ้ม..

“สวัสดีตอนเช้า” พูดจบ หอมแก้มชั้นหนึ่งที... ชั้นเป็นแฟนกับริวแล้วจริงๆ..ริว นักดนตรีที่ดูเย็นชา พูดจาขวานผ่าซาก หล่อ นิ่ง เท่ห์. ตอนนี้ดูอ่อนโยน อย่างไม่น่าเชื่อ
“อาบน้ำด้วยกันมั๊ย” ริวโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ ชั้นขว้างหมอนใส่ “ตาบ้า!!!!” ริวหัวเราะแล้ว เข้าไปอาบน้ำ แล้วเราก็เดินลงมาทานอาหารเช้ากัน ยัยแม่มดนั่งรออยู่แล้ว

“ริว.. ทานอาหารนี้สิ แพงทำให้นะ รู้ว่าริวชอบ” ยัยแพงพวย พลักชั้นออกห่างจากริว ชั้นเซ แต่ริว กอดเอวชั้นไว้ทัน (เริ่ดมั๊ยล่ะ ว่าที่สามีของชั้น) ยัยแม่มด ตาเขียวปั้ด ที่ริวกอดชั้นไว้ทัน แล้วพาชั้นั่งลงข้างๆ สวีทกันเห็นๆ ชั้นไปเตรียมอาหารให้ริวใหม่ ในครัว ยัยแม่มดเดินตามเข้ามา ชั้นทำเป็นไม่สนใจ..ตอนนั้นเองที่ยัยแม่มด พูดขึ้นมาว่า

“ชั้นกับ ริวเคยเป็นแฟนกัน ริวรักชั้นมาก มากจนขอมีลูกกับชั้น แต่ชั้นไม่พร้อม “...ชั้นไม่หยุดทำอาหาร แต่สมองคิด.. จะมาบอกชั้นเหรอยะว่า เคย จิ้มแจ่วกันมาแล้ว..เชอะ.. ไม่ได้มีผลกับแจ่วถ้วยใหม่ ไร้แมลงวันของชั้นแน่นอน!
“ริว ไม่จริงจังกับเธอหรอก เดี๋ยวเค้าก็เบื่อ” ยัย แม่มดยังไม่เลิก

“คงอีกนาน กว่าจะเบื่อ เพราะชั้นไม่ใจง่ายให้ริว จิ้มง่ายๆ ให้เธอ และน้ำพริกถ้วยของชั้นน่ะ มันแซ่บ!! แบบไม่ต้องปรุง ริวเบื่อยาก... อ้อ อีกอย่างนะ..จูบของชั้น มันมีค่า..ไม่ได้จูบพร่ำเพรื่อเหมือนเธอ..” ชั้นตอบขึ้นเบาๆ แล้วเดินเอาอาหารเช้าไปที่โต๊ะ แต่ยัยแพงพวย ไม่เลิก ขุดอดีตขึ้นมา จยเกือบได้วางมวยกัน



“ดา.. อ้าปาก..อ้ามมม”ริวเรียกชั้น..อ้าว จะป้อนชั้นนี่นา..อ้า อ้ำ...ดูซะก่อน คุณผู้อ่าน!!!

อิ่มเอม...แล้วพากันไป เดินเล่น ย่อยอาหาร

แต่ยังไม่ได้ทำอะไร ริวก้ได้รับโทรศัพท์ จากทางร้าน บอกให้กลับมาด่วน เพราะอีกวงที่เล่นแทน เค้าไม่สบาย ท้องร่วง

พวก เราเก็บของแลวเรียกรถ taxi ไปสนามบิน.. ชั้นมีความสุขมา พักร้อน สั้นๆ แต่ ชั้นได้ริวเป็นแฟน เป็นตัวเป็นตน.. เออ จะดีใจ หรือ จะยุ่งยากดีวะ..เริ่มสับสน แล้วตอนชั้นไปเรียน..ริวทำงาน ยัยแพงพวย ผู้หญิงมากมาย กลางคืนก็ไม่ได้เจอกัน ทำไงดีๆๆๆ .... เริ่มไม่ไว้ใจเหตุการณ์ต่างๆ... และระแวง แต่ก่อน ไม่ได้ เป็นแฟนกัน ชั้นไม่เห็นกังวลขนาดนี้เลยนี้นา...

 ...........................

..พอมาถึงที่พัก.ชั้นยังนั่งกังวลเรื่องนี้มาหาย
“เป็นอะไร ไม่อยากกลับมาเหรอ”ริวนั่งลงข้างๆชั้น ชั้นเลยเล่าความกังวลใจทั้งหมดให้ริวฟัง
“หึง ว่างั้นเถอะ ฮ่าๆๆๆๆ “ริวดึงชั้นเข้ามากอด” ตั้งใจเรียนให้จบไวๆ หางานทำทีมั่นคง วันไหนเราว่าง เราไปหา พ่อ แม่ของหากัน เอามั๊ย” ชั้นสะดุ้งโหยง... ถ้า พ่อ แม่ ชั้นรู้ ชั้นตายแน่ มีแฟนตอนเรียน
“ไม่ได้ๆๆ ชั้นตายแน่ ถ้า พ่อ แม่รู้เรื่องนี้”
”งั้น รอซักพักก็ได้ ชั้นไม่ทำเธอป่องหรอก “ต๊ายยย ฟังพูดเข้าตาคนนี้ “ แล้วกังวลอะไรอีก..? ถ้าเรื่อง ผู้หญิง เลิกคิดไปเลย ผมไม่เจ้าชู้ ผมหวงตัวจะตาย” พูดจบ เราหัวเราะพร้อมกัน... แต่ชั้นเคยอ่าหนังสื้อเจอนะว่า ผู้ชายที่บอกว่า ไม่เจ้าชู้น่ะ ตัวพ่อ เลยล่ะ!!

“เออ อีกเรื่อง เดี๋ยวจะเปิดเรียนแล้ว หน้าฝนด้วย ตามชั้นมานี่” จับมือชั้นเดินไปข้างนอก ที่จอดรถของริว

“เอา คันนี้ไปใช้ช่วงไปเรียน อยากมาหาชั้นก็มา นี่กุญแจรถ นี่กุญแจบ้าน ว่าแต่ เธอขับรถเป็นมั๊ย มีใบขับขี่หรือเปล่า ไม่มีก็ไปสอบมาซะ” ริว จัดเป็นชุดๆ จนชั้น งง
“ขับเป็น มีใบขับขี่ แต่ชั้นไม่เอารถนายไปหรอก แพงจะตาย แล้วค่าน้ำมันรถอีก แล้วเผื่อไปชนอะไรอีก โอ๊ยย สารพัด ไม่เอา”
“เธอ นี่มันขี้กลัว เกินเหตุนะ.. ค่าน้ำมันรถชั้นจะจัดการเอง เธอขับมาหาชันทุกวันอาทิตย์ หรือ วันที่เธอมา ชั้นจะเติมเต็มถังไว้ให้ แต่ละเดือน ชั้นจะดูแล รถคันนี้เอง “
“หมาความว่า นายเอารถมาล่อชั้นใช่มั๊ย แผนสูงนะนายเนี่ย ชั้นต้องมาหานาว่างั้นเถอะ” ริวหัวเราะเบาๆแล้ว กอดชั้น พร้อมหยิบกุญแจรถให้ “ก็จะเติมทั้งน้ำมันรถ น้ำมันคนขับไง” ชั้นตีแขนริว ที่มา พูดทะลึ่งกับชั้น

“แล้วนายจะใช้รถอะไร” ชั้นเกรงใจริว ทั้งอยากได้ ทั้งไม่อยากได้

“ชั้นมีอีกคัน นั่นไง “ริวชี้ไปอีกคันที่จอดอยู่อีกฝั่ง..
“รถขโมยเหรอยะ ทำไมนักดนตรี มีรถแพงมากมาย” ชั้นเริ่มสงสัยตาริว
“แล้ว นักดนตรี มีไม่ได้เหรอ”ริวย้อนคืน

วันเปิดเรียน


ชั้นขับรถของริวไปที่คณะ ทุกสายตา จ้องชั้น ด้วยความรู้สึกมากมาย... ชั้นรีบเข้าชั้นเรียน แล้วรีบกลับหอพัก ไม่อยากตอบคำถาม.. แต่ที่แน่ๆ คำถามต้องมาในแนว.. ถ้าไม่ถูกหวย ก็ใรเสี่ยเลี้ยง!! คนเรา มันไม่คิดกับเราแง่ดีนักหรอก. แต่ช่างมัน กลับหอพักดีกว่า...พอกลับมาถึงห้อง..ชั้นกลับเหงาๆ ทบทวนบทเรียน แล้วรู้สึกว่างๆ ชั้นเลยขับรถไปหาริว ริวกำลังเขียนเพลงอยู่บ้าน..

“อ้าว เพิ่งไปเมื่อวาน มาเร็วจัง มาจับผิดผมเหรอ ทำสีผมใหม่ด้วย นารักดี ”ริว ทักชั้นแล้ว อมยิ้ม ...
“ชั้น เหงาๆน่ะริว...”ชั้นเดินไปหาริว แล้วกอดริว.. ริวลูบผมของชั้น..ชั้นรู้สึกอบอุ่นดีจัง นี่เหรอ ความรู้สึกของการมีคนรัก ตั้งแต่เป็นแฟนกัน ริวอ่อนโยนขึ้นมาก ชั้นไม่ถามริวเรื่อง อดีต เรื่องที่ริวก้าวร้าวแต่ก่อน.. ชั้นอยากมี ริว คนปัจจุบัน ..

“เหงา ก็มาที่นี่ ผมบอกแล้วว่า ที่นี่ ก็เหมือนบ้านของดา แต่ผมต้องไปทำงาน ทุกเย็น แค่นั้นเอง อีกปีเดียว ดาก็จบแล้ว เริ่มมองหางานได้แล้วนะ ถ้าอยากทำธุรกิจส่วนตัว ก็ต้องมีประสบการณ์ก่อน” ริวเริ่มร่ายยาว...
“แหม.. มาทำเป็นวิชาการ เชอะ” ชั้นแซวริว “งั้นคืนนี้ ชั้นค้างที่นี่นะริว พรุ่งนี้เรียนบ่าย ชั้นถึงจะออกไป” ริวพยักหน้า แล้วหันไปแต่งเพลงต่อ ริวเดินขึ้นมากอดชั้น..
“ว๊ายย อย่านะริว...เราตกลงกันแล้วนะ “ ชั้นกลัวริว ปล้ำชั้นมาก (กลัวตัวเองอดใจไม่ได้”
“ดา ..ขอบคุณนะที่แวะมาหาผม..ผมเหงา ผมไม่เห็นคุณในบ้าน แต่ผมรู้ว่าดาต้องไปเรียน.. แล้ว ผมมีเรื่องจะบอกคุณ ผมจะไม่มีความลับกับดานะ “ ริวพูดแปลกๆ.. .

“ ดา ไม่อยากรู้เรื่อง แพงพวยเหรอ” ริวเอ่ยปากถาม ชั้นส่ายหน้า “อดีตมันจบไปแล้ว ริว “

“ผมกับแพงพวยเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนั้น ผมไม่มีอะไรเลย ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ เป็นนักดนตรี และผมโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนแพงเป็นนักร้องนำของวง.. แพงพวยเค้าชอบความหรู เค้าเลยเดินออกไปจากชีวิตผม พร้อม...ลูกในท้อง...” ชั้นฟังถึงตอนนี้ ชั้นสะดุ้ง..ลูก??!! เค้ามีลูกด้วยกันเหรอ ชั้นตั้งสติฟังต่อ
“ตอน นั้น แพง ท้องได้ สองเดือน ผมมารู้วันที่ แพง ออกจากคอนโด... ผมตามหาแพงกับลูก ไม่รู้แพงอยู่ไหน...ผมไม่ทำงาน ออกตามหาแพงไปแทบทุกที่ ในที่สุด วงก็แตก ผมตกงาน “ ริวเสียงเริ่มเศร้า ชั้นกอดริว แล้วบอกให้ริวหยุดเล่า แต่ริวของเล่าต่อ

“วันหนึ่ง ผมตามหาแพงต่อ ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ มีคนแก่สองคน ถูกวัยรุ่นรุมทำร้ายแย่งเงิน ผมเลยเข้าไปช่วย แต่ผมโดนแทง รูปนี้ของ korea creators posebox ( not me)

“รู้ตัวอีกที ผมอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วคนแก่สองคน คือ คนที่ช่วยผมไว้ตอนผมถูกแทง เพราะตอนนั้น ตำรวจ เข้ามาช่วยทัน ผมเลยเล่าเรื่องทั้งหมด ให้ คนแก่ สองท่านฟัง เค้าเลยรับผมเป็นลูกบุญธรรม เพราะเค้าไม่มีลูก..และเค้าเป็นคนที่รวยมาก กิจการโรงแรมในเครือ ฮิล ทั่น เค้ามีหุ้น 70% และมากมาย เค้ารับปากจะช่วยตามหาแพงกับลูก แต่เราหาแพงไม่พบ จนผมคิดว่า แพงตายไปแล้ว” ผมอยู่กับ พ่อ แม่บุญธรรม ผมได้เรียนต่อ ด้านธุรกิจ บริหารกิจการต่อ แต่ขอออกมาทำสิ่งที่ผมรักด้วยคือ เล่นดนตรี... ผมยังเป็นกรรมการผู้บริหาร ถือหุ้นในกิจการขอพ่อ แม่บุญธรรมผมเหมือนเดิม
มาถึงตรงนี้ ชั้นถึงเริ่มหายสงสัยว่า ทำไม ริว ถึงมีรถหรูหราใช้ แต่ ไม่ยักกะชอบบ้านหลังใหญ่ ไม่ใส่ทอง ไม่ใส่เพชร

“ผมกลับมาที่ร้านเดิม ตามหาเพื่อนในวง ตอนนั้นเอง ที่ผมเจอแพง แต่ผมไม่เห็นลูก ..แพงมีแฟนใหม่ แพงเล่าให้ฟังทั้งน้ำตา บอกว่า แพงตกบันได ...และ แท้งลูก” เล่าถึงตรงนี้ริวน้ำตาซึม ชั้นกอดริวไว้แน่น “แพงโทษผมว่า เป็นความผิดของผม แปลกที่ผม ไม่ได้รู้สึกกับแพง เหมือนคนรัก แต่ผมเป็นห่วงลูกของผม”
“แล้วทำไม ยัยแม่มดแพง ถึง ราวีชั้นล่ะ”
“เพราะ แพง อยากได้ผมคืนมั๊ง แพงเลิกกับแฟนที่คบอยู่ทันที ที่เห็น ผมขับ BMW มาจอดหน้าร้าน ฮ่าๆๆๆ “ ริวเปลี่ยนมาหัวเราะทันที..

“นายคิดถึงลูกป่ะ” ชั้นอยากรู้ความรู้สึกของริว ริวพยักหน้า
“ผม รู้สึกผิด ที่มีเค้าและทำให้แพงลำบาก ผมมันไม่มีความก้าวหน้าอะไรเลยในตอนนั้น แต่เวลาผ่านไป ผมโตขึ้น อนาคตของผม คือ การเดินไปข้างหน้า ไม่จมกับอดีต และวันนั้นแพงเป็นคนเดินไปจากผมเอง”
“แล้วทำไม นายมาชวนชั้นเป็นแฟน” นั่นน่ะ เข้าแก๊บ อยากรู้มานานแล้ว ริว เอาหน้ามาใกล้ชั้น
“ชอบของแปลกผมจะเริ่มใหม่ กับดา เราจะก้าวไปด้วยกันนะดา” ชั้นกำลังจะ ตีริว แต่ริวกอดชั้นไว้แน่น” ไม่โกรธผมนะ า “
“โกรธเรื่องอะไร นายไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อย” ชั้นซบลงอกริว” ขอบคุณนะ ที่เล่าให้ชั้นฟัง”
“งั้นขอรางวัลนะ” ริว ดึงชั้นเข้าไปหอม ชั้นร้องวั๊ดว๊าย ตาม มารยาท
ฝนตกบางๆ... อากาศกำลังเย็น... อือม.... ไม่อยากให้ริวไปทำงานเลย

ชั้น มานั่งคิดดู ยัยแพงพวย นี่ก็ร้ายใช่ย่อยนะ.. พอริว รวย ก็จะกลับมาหา พอริวไม่มีใคร ดันทิ้งไปอีกต่างหาก ชวนริวไปหา พ่อ แม่ ให้ถูกต้อง ไม่หลบซ่อนดีมั๊ยนะ... อือม เดี๋ยวถามริวพรุ่งนี้ละกัน
เช้ารุ่งขึ้น ชั้นตื่นมาเตรียมอาหารให้ริว ก่อนไปเรียนหนังสือ หอมแก้ม จุ๊บหนึ่ง แต่พลาด ริวตื่นก่อนแล้ว แล้วดึงชั้นไปกอด
“ปล่อยนะริว เดี๋ยวชุดยับ” ริว แกล้งหลับต่อ
“วันหยุดอีกที เมื่อไหร่.. ไปบ้าน พ่อ แม่ชั้นมั๊ย”

“ไป สิ หยุดวันไหนก้ได้ มีคนเล่นแทนอยู่แล้ว ศุกร์ ถึง อาทิตย?นี้เลยละกัน เธอมีเรียนมั๊ยล่ะ”ชั้นไม่มีเรียน เทอมสุดท้ายของปี เรียนน้อยมาก รอจบอย่างเดียว ชั้นไม่เคยเกเร จิตพิสัยไม่เคยบกพร่องเลยล่ะ
..ศุกร์เช้า เราออกเดินทางบ้านของชั้น ไม่ไกล หรอก ออกนอกเมืองไป 80 กิโลเมตรเอง.